ქართული ქვევრის ღვინო ევროპაში წარმატებით იყიდება
„ევროკავშირის ბაზარს ძალიან დიდი უპირატესობა აქვს. პირველ რიგში ეს არის სტაბილურობა. ევროპის ბაზარი ჩამოყალიბებული ბაზარია, დახვეწილი და დადგენილი თამაშის წესებით. ასეთი დადგენილი წესები რუსეთში არ არსებობს და რაც არსებობს, ისიც ძალიან ხშირად იცვლება და რაც მთავარია, იცვლება მიმწოდებლის საზიანოდ“.
„ღვინის პირველი პარტია დანიაში 2006 წელს გავიტანეთ. შემდეგ დანიას ინგლისი, საფრანგეთი, იტალია და შვედეთი დაემატა. „იაგოს ღვინო“ ევროპის გარდა აშშ–სა და იაპონიაშიც იყიდება. 1 ბოთლი ღვინო ჩემს მარანში 8–10 დოლარი ღირს, ევროპისა და ამერიკის მაღაზიებში კი გაცილებით მეტი. „იაგოს ღვინო“ არ იყიდება დიდ სუპერმარკეტებში, იყიდება სპეციალიზებულ მაღაზიებში და ნატურალური ღვინის ბარებში. საფრანგეთის და იტალიის სპეციალიზებულ მაღაზიებში ის 21–22 ევრო ღირს, რესტორნებსა და ბარებში კი 2–ჯერ მეტიც,“ – ამბობს იაგო ბიტარიშვილი. მას მცხეთის რაიონის სოფელ ჩარდახში 2 ჰა–ზე გაშენებული ვენახი აქვს. ღვინოს კი ტრადიციული ქართული წესით, ქვევრში, ჭაჭაზე აყენებს. იაგოს ღვინის 2014 წლის მოსავალი პრაქტიკულად, უკვე გაყიდულია.
–1 ჰა ვენახი ჩემი წინაპრების გაშენებულია, 1 ჰა კიდევ არენდით მაქვს აღებული. ყურძენს არ ვყიდულობ, მხოლოდ საკუთარს ვიყენებ. არ მაქვს გარანტია, რომ ის ისეთივე ხარისხის იქნება, როგორიც ჩემს ვენახში მოკრეფილი ყურძენია. ვენახში ქიმიურ სასუქებს და შხამქიმიკატებს არ ვიყენებ. ეს ბიომეურნეობაა. მოსავალი ცოტაა, მაგრამ ხარისხიანი. 1 ჰა ვენახში ჩემთან მაქსიმუმ 5 ტონა ყურძენი იკრიფება. წელიწადში 3000 ბოთლ ღვინოს ვასხავ. ვისაც ბიომეურნეობა არ აქვს, ის 1 ჰა–ზე 10–15 ტონა მოსავალს იღებს და ღვინოც მეტი აქვს.
– რატომ აირჩიეთ ქვევრის ღვინოს წარმოება? გქონდათ რაიმე კვლევა, რომ ამ სახის ღვინოზე მოთხოვნა იყო, თუ ეს იყო ექსპერიმენტი, რომელმაც გაამართლა?
– ვერ ვიტყვი, რომ მე რაღაც ახალი გავაკეთე. ღვინოს ყველა ქართულ ოჯახში აყენებენ. ბიოღვინის დაყენება იმიტომ გადავწყვიტე, რომ ვიფიქრე, ეს ჩვენი ბაზრისთვის სიახლე იქნებოდა. თავიდან არც მიფიქრია იმაზე, რომ ჩემი ღვინო საფრანგეთსა და იტალიაში გაიყიდებოდა. მერე გაირკვა, რომ თურმე ქართულ ღვინოს იმაზე მეტი შეუძლია, ვიდრე წარმომედგინა. ქვევრის ტექნოლოგიამ და ბიოღვინოს მიმართულებამ თავისი საქმე გააკეთა. ვერც იმას ვიტყვი, რომ წარმატება თავისით მოვიდა. ყველაფერი შრომის შედეგია. ბიოღვინოზე დიდი მოთხოვნა იყო. მყიდველი არ მიძებნია. არ მქონდა იმის საშუალება, რომ სხვადასხვა ქვეყნებში მევლო და მყიდველი მეძებნა. 2006 წელს საქართველოში იტალიური კომპანია „ველიერის“ ხელმძღვანელი, ლუკა გარგანო ჩამოვიდა, რომელმაც თან ცნობილი სომელიე ჩამოიყვანა. ისინი ნატურალურ ღვინოს მთელი საქართველოს მასშტაბით ეძებდნენ. იტალიაში წასაღებად სულ სამი ღვინო შეარჩიეს. აქედან ერთი ჩემი იყო. ნატურალური ღვინის ბაზარი დიდი არ არის. ამ ბაზარზე ყველა ყველას იცნობს. გარგანოს შემდეგ ჩვენი ქვევრის ღვინით ინგლისელი და ფრანგი მყიდველები დაინტერესდნენ.
– ევროკავშირის ბაზარზე რომ პროდუქცია გავიდეს, ამისთვის მან ძალიან მკაცრი პირობები უნდა დააკმაყოფილოს. გარდა იმისა, რომ ღვინოს აყენებთ, ღვინოსაც თქვენ ასხამთ? როგორ დააკმაყოფილეთ ევროკავშირის ბაზრის მოთხოვნები?
– ღვინო და მითუმეტეს, ბიოღვინო ევროკავშირის ბაზარზე რომ გავიდეს, ძალიან ბევრი მოთხოვნა უნდა დააკმაყოფილო. ამერიკასაც მკაცრი სტანდარტები აქვს და იაპონიასაც. არცერთი ქვეყნის ბაზარზე შესვლა არ არის იოლი. როცა საქმეს სიყვარულით აკეთებ და არა მარტო იმიტომ, რომ იქედან შემოსავალი მიიღო, ყველაფერს მაღალი სტანდარტით აკეთებ.
ყველა, ვინც ქართული ქვევრის ღვინით დაინტერესდა, აქ ჩამოვიდა, ადგილზე ნახა ჩემი ვენახი, მარანი და ასე დავიწყეთ ურთიერთობა. ბიოღვინოს მარტო ღვინის გასინჯვით კლიენტი არ ყიდულობს. მას აინტერესებს როგორ უვლის მეღვინე ვენახს, როგორ აყენებს ღვინოს, ყველა დეტალი და ნიუანსი აინტერესებს. ეს არ არის დიდი საწარმოს ღვინო, რომ მისი ყიდვა მხოლოდ გასინჯვით გადაწყვიტო.
– ბიოღვინის სეგმენტზე შესვლის რა პოტენციალი აქვთ ქართველ მეღვინეებს? განსხვავებული რა უნდა შესთავაზონ მათ ღვინის ბაზარს და ღვინის გურმანებს?
– ღვინის მსოფლიო ბაზარზე შესვლა ძალიან რთულია. ამ ბაზარზე შესვლა დიდ საწამოებსაც კი უჭირთ. ძალიან დიდი კონკურენციაა. ფაქტობრივად, ღვინის ჭარბწარმოებაა. მიუხედავად ამისა, ეს ბაზარი ძალიან ერთგვაროვანია. მეღვინეები ძირითადად ერთსა და იმავე ტექნოლოგიას იყენებენ და არც ღვინის წარმოებაში გამოყენებული ჯიშებია მრავალფეროვანი. იმისთვის, რომ ღვინო გაყიდო, არ არის საკმარისი, რომ მარტო კარგი ღვინო გქონდეს. ღვინოს მარტო ღვინო კი არა, მისი ისტორიაც ჰყიდის. კარგ ღვინოს უნდა დავურთოთ ისტორია. მყიდველს უნდა ვუთხრათ, რომ ჩვენ ღვინის წარმოების 8000–წლოვანი უწყვეტი ისტორია გვაქვს და არაერთი სირთულის მიუხედავად ქართველ კაცს არასოდეს შეუწყვეტია ღვინის წარმოება. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია.
ქვევრის ღვინო პოპულარული გახდა საქართველოში და სულ უფრო მეტი ადამიანი აყენებს ღვინოს ამ მეთოდით კახეთშიც, ქართლშიც და საქართველოს სხვა კუთხეებშიც. მე როცა ღვინის წარმოება დავიწყე, მექვევრეებმა არ იცოდნენ ქვევრი სად წაეღოთ – მყიდველი არ იყო. ახლა ქვევრის შოვნა რთულია და თუ იშოვით, მასში ასტრონომიული თანხა უნდა გადაიხადოთ. ქვევრში ღვინის დაყენება პოპულარული გახდა არა მარტო საქართველოში – ჩემმა ფრანგმა მეგობარმა, რომელიც ძალიან ცნობილი მეღვინეა, 2 ქვევრი წაიღო აქედან და ახლა ღვინოს ქართული წესით აყენებს. არაჩვეულებრივი ღვინო აქვს.
ჩვენ გვაქვს აბორიგენული ქართული ჯიშები, რომლებიც სხვა ქვეყნებში არსებული ჯიშებისგან ძალიან განსხვავებულია. არ ვამბობ, რომ ყველაზე კარგია. არა, სხვა ჯიშებსაც ძალიან დიდ პატივს ვცემ, მაგრამ ვაზის ჩვენი ჯიშები სხვა ქვეყნის ჯიშებისგან ძალიან განსხვავდება. სწორედ ეს განსხვავებულობა არის ის, რაც ამ ვაზის ყურძნისგან დაყენებული ღვინის გასინჯვის ინტერესს იწვევს. ბოლო დროს მცირე მარნებმა ამ ჯიშების გამოყენება დაიწყეს და სწორედ ეს არის ჩვენი პოტენციალი. აბორიგენული ქართული ჯიში და ღვინის ქვევრში დაყენება – ეს ერთობლიობა კარგი წინაპირობაა იმისთვის, რომ ბიოღვინოს ბაზარზე ფეხი კარგად მოვიკიდოთ. ჩვენ არ ვართ დიდი ქვეყანა და არ უნდა ვიოცნებოთ იმაზე, რომ იაფი და ბევრი ღვინის წარმოებაში ავსტრალიას, ან ჩილეს გავუწევთ კონკურენციას. ჩვენ უნდა გავაკეთოთ არჩევანი და გადავწყვიტოთ, რა გვინდა: შევიდეთ მსოფლიო ბაზარზე და იაფფასიანი ღვინის წარმოების სეგმენტში მოვიკიდოთ ფეხი, თუ უფრო ცოტა, მაგრამ ხარისხიანი და ძვირადღირებული ღვინის წარმოება დავიწყოთ.
განვითარებულ ქვეყანაში სულ უფრო პოპულარული ხდება ნატურალური პროდუქტი. ძალიან ბევრი მომხმარებელი თვლის, რომ ყველაფერი ბუნებრივი ჯობია. ასეთი ღვინო იყიდება ნატურალური ღვინის ბარებში. პარიზში ძალიან ცნობილი ღვინის რესტორანია. ამ რესტორანში შესასვლელად ხალხი საღამოობით რიგში დგას. ბიოღვინოზე მოთხოვნა სტაბილურად იზრდება და არც ფასს კარგავს. აშშ–ში 1 ბოთლი ქარხნული ღვინო მაღაზიის თაროზე 2–3 ევრო ღირს. ჩვენი ღვინის საექსპორტო ფასი კი 10 დოლარია.
– მართალია, რომ წლევანდელი მოსავალი უკვე გაყიდეთ?
– საერთოდ, ცოტა ღვინო მაქვს. როცა საქეიფოდ მივდივართ ხოლმე, ჩემი მეგობრები ხუმრობენ, ამას ღვინოზე არაფერი ჰკითხოთ, მაინც იტყვის ღვინო სადა მაქვს–ო. წლევანდელი მოსავალი ფაქტობრივად, გაყიდულია. უკვე მივიღე ტრადიციული პარტნიორებისგან შეკვეთები. ძალიან ცოტა ღვინო-ღა მრჩება. მინდა, რომ ჩემი ღვინო საქართველოს ბაზარზეც იყიდებოდეს და ცოტას ქართული მაღაზიებისთვისაც დავიტოვებ.
– „იაგოს ღვინო“ რუსეთში გადის?
– არა, როცა ჩვენ ღვინის წარმოება დავიწყეთ, ეს ბაზარი უკვე დაკეტილი იყო. ახლა რამდენიმე კომპანიამ გამოთქვა ჩემი ღვინის შეძენის ინტერესი, მაგრამ იმის გამო, რომ რუსეთის ბაზარი ძალიან რთულია, რუსეთში შესვლას ჯერჯერობით, არ ვაპირებ.
– რატომ ირჩევთ ევროპას?
– ევროკავშირის ბაზარს ძალიან დიდი უპირატესობა აქვს. პირველ რიგში ეს არის სტაბილურობა. ევროპის ბაზარი ჩამოყალიბებული ბაზარია, დახვეწილი და დადგენილი თამაშის წესებით. ასეთი დადგენილი წესები რუსეთში არ არსებობს და რაც არსებობს, ისიც ძალიან ხშირად იცვლება. რაც მთავარია, იცვლება მიმწოდებლის საზიანოდ. მე 8 წელია ევროპულ კომპანიებთან ვთანამშრომლობ და ეს ურთიერთობა უკვე ისეა აწყობილი, რომ დამატებითი პირობა, ან ხელახალი გადამოწმება არასოდეს მოუთხოვიათ. ვიცი, რა უნდათ და მათაც იციან ჩემი ინტერესი, სტაბილური ურთიერთობა გვაქვს. ბიზნესმენისთვის ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს.
მანანა ვარდიაშვილი
