პირველად გადავწყვიტე ნახევრად პირადული და შეიძლება ცოტა არ იყოს თვითმაამებლური ჩანაწერის გასაჯაროება და დავასათაურე კიდეც :) როგორც ჩანს, ძალიან შევწუხდი იმის გამო, რომ საზოგადოება გამუდმებით გაიძულებს ორივე ფეხით მყარად იდგე მიწაზე. რა უნდა ქნა, თუ ერთი ფეხი ღრუბლებში გინდა გქონდეს და მეორე --მიწაზე. ერთი ფეხით დგახარ მიწაზე, მუშაობ, რომ საზოგადოებას რაღაც სარგებლობა მოუტანო (მაგრამ არ ხარ დარწმუნებული რომ მოგაქვს) და თან ფული გამოიმუშავო, რომ სოციალურ არსებად დარჩე: იურთიერთო ადამიანებთან, იკითხო და იაზროვნო და შეინარჩუნო სულიერი და ფიზიკური სიმშვიდე. მაგრამ მეორე ფეხი გინდა ღრუბლებში გქონდეს. გინდა იყო ის, რაც ხარ - მოიდიოტო იდეალისტი - ისე რომ არავინ დაგცინოს, არ თქვას ცოტა ვერ არისო, ან ჩუდაკიაო, ან რამე ეგეთი. 

 

ქართული წარმოდგენებით თუ სტანდარტებით ასეთი მოიდიოტო იდეალისტი იქნები, თუ მაგალითად მოქმედების ენთუზიაზმი ან თანაგრძნობა აღგეძვრის გარკვეული ზოგადსაკაცობრიო, საქვეყნო ან სათემო პრობლემების გამო. მაგალითად: თუ დაგესიზმრება, რომ შენი ერთ-ერთი სინამდვილეში ფეხებზემკიდია მეზობელი თავისი ძაღლის ქუჩაში მოსაქმებულს ხელსახოცით ფრთხილად იღებს, ნაგვის ურნას გარშემო ვერ პოულობს და ამ მოსაქმებულს ცელოფნის პარკში დებს და ჩანთაში ინახავს, რომ უახლოეს ნაგვის ურნაში ჩააგდოს და მერე შენ სახლში დაბრუნებულ ამ მეზობელს გულში იხუტებ და ძაღლის საჭმელს ჩუქნი იმიტომ, რომ იცი, თუ ძაღლი ამ საჭმლის მონელების შემდეგ ქუჩაში მოისაქმებს, შენი მეზობელი ქუჩაში ამ მოსაქმებულს არ დატოვებს; 

 

თუ ონლაინ ნაყიდ ნივთზე დღგ-ის, ან კერძო კონტრაქტით შესრულებულ სამუშაოზე საშემოსავლო გადასახადის გადახდა რაღაცნაირად იდიოტურად გიხარია, მაშინ როცა გადასახადს დამკვეთი ვერ გადაიხდის და შენ უნდა გადაიხადო; თუ სუფრიდან მხოლოდ იმიტომ წამოხვალ, რომ მას გადასახადის დამმალველი უზის; თუ ჩრდილოეთ კორეაში ხალხის ტანჯვა-წამება ღამის ერთ მეოთხედს თეთრად გათენებინებს და შენ საქმეგამოლეული იდიოტი სხვა თანაბარ პირობებში სხვა კოლექტიურ ტანჯვა-წამებებთან შედარებებს აკეთებ, რომ შენთვის გაარკვიო  – იქ ეს ტანჯვა-წამება არის თუ არა უპრეცედენტო და დროს ხარჯავ იმაზე ფიქრში, რა შეგიძლია შენ, ერთმა კაცმა გააკეთო; 

 

თუ დიდხანს ფიქრობ იმაზე როგორ გადაყარო ბატარეები ისე, რომ სხვას არ ავნო; თუ ძალიან გინდა, რომ ქართველმა მღვდელმა წირვისას, მაგალითად, ქვეყნის გარეთ რომელიმე ბუნებრივი კატასტროფის ან სირიაში ქიმიური იარაღით ამოწყვეტილთა სულები მოიხსენიოს, ან ის მაინც თქვას, ფიქრებით იქ ვართო; თუ არ გაწუხებს ქართველების ერთ-ერთი მთავარი ფობია არიფი არ ეგონო ვინმეს, მაგალითად, როცა მავან კორუმპირებულ პოლიტიკოსზე იტყვი სუფთა მეგონაო; თუ ითვლი თვითმფრინავით ყოველი მგზავრობის შემდეგ რამდენი ხე უნდა დარგო, რომ ნახშიროჟანგის შენი კვალი წაშალო; თუ ფიქრობ სამსახურში დარჩენილი ანთებული ნათურა, ან ზედმეტად აწეული გათბობა რამდენ მილიგრამ ყინულს დაადნობს პოლუსებზე, ან აქვე ახლოს კავკასიონზე.

 

საზოგადოების ხელები არის ამ მოიდიოტო იდეალისტობის გამო დაცინვის ცნობიერი თუ ქვეცნობიერი შიში, რაც, დედამიწის ზედაპირს თუ ოდნავ აცდი, ორივე ფეხზე გექაჩება, რომ ისევ მიწაზე ჩამოგსვას. ერთი ფეხი ხომ გიდგას მიწაზე და ხომ შეიძლება მეორე ფეხზე მაინც გაგიშვან ხელი და იქ დაგადგმევინონ, სადაც გინდა.